Απόσπασμα από το βιβλίο: Η στιγμή της ανακάλυψης

‘’Όταν ήρθα στην Ελλάδα, ήξερα ότι είναι γεμάτη θησαυρούς. Θησαυρούς από την αρχαιότητα. Ό,τι έμαθα στο σχολείο, ό,τι μας έλεγαν και στη Νεολαία. Δεν περίμενα να ανακαλύψω κι εγώ ένα θησαυρό.

Κι όμως, έγινε. Η ζωή, λένε, πως ξεκίνησε από το νερό. Η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς, βγήκε από ένα όστρακο, από τη θάλασσα. Από ένα όστρακο βγήκε κι ο δικός μου θησαυρός. Όχι, ακριβώς. Η θάλασσα ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά μέσα της. Η θάλασσα! Καμία σχέση με τη θάλασσα της Γερμανίας. Είχα κολυμπήσει κάποτε στη Βόρεια θάλασσα, είχαμε πάει οικογενειακώς στο νησί Ρούγκεν. Η άμμος ζεστή, παχιά. Η θάλασσα ψυχρή, θολή.

Η θάλασσα της Κρήτης ζεστή, διάφανη. Βλέπεις τα πάντα μέσα της. Στο Γκόσλαρ κολυμπούσαμε στη λίμνη. Άλλη ομορφιά. Πάντα όμως η ίδια θολούρα στα νερά. Λάσπη, βρύα. Εκεί δεν θα διέκρινα το γυάλινο δοχείο στο βυθό. Κι όμως! Γυάλινο, ναι!  Πώς έμεινε ανέπαφο από το χρόνο είναι απίστευτο. Και δεν ράγισε. Πώς είναι δυνατόν να σφραγίστηκε αεροστεγώς, να μην μπήκε ούτε σταγόνα μέσα. Αλλιώς το περιεχόμενό του ίσως να μην υπήρχε. Ένα γράμμα. Από ποιον σε ποιον; Ποιος το έγραψε; Και τι να γράφει;’’

‘’Τι ήταν για μένα ως τώρα η γραφή του Αγαμέμνονα; Μια φωτογραφία καρφιτσωμένη στο μαυροπίνακα της τάξης. Εδώ, την είδα ολοζώντανη! Άνοιξε το αγγείο και την έβγαλα από τα έγκατά του. Ένας Θησέας που βγήκε από τα έγκατα ενός γυάλινου λαβύρινθου. Ζωντανός και αλώβητος. Ένα μακρόστενο μεταλλικό έλασμα σαν σπαθί. Τι γράφει; Δεν έχω ιδέα. Τι σχέση έχει με το άγαλμα που βρήκαμε δίπλα της; Το νιώθω πως έχει. Η Αφροδίτη με περίμενε τόσους αιώνες στο βυθό να τη βγάλω στη ζωή. Μια Περσεφόνη που περίμενε την άνοιξη για να ανέβει στον πάνω κόσμο. Το νησάκι δίπλα έχει το όνομα του Δία. Μήπως δεν είναι σύμπτωση; Μήπως είναι σημάδι;’’